0. Prolog

   WAŻNA NOTKA POD ROZDZIAŁEM. 

{muzyka}

   Gęsta mgła spowiła okolicę, wijąc się między potężnymi sosnami. Krwiste promienie słońca nieudolnie próbowały przedrzeć się przez pierzynę czarnych chmur, aby rozjaśnić twarz śpiącego chłopaka. Dochodziła prawie czwarta nad ranem, a w pokoju nadal panowały egipskie ciemności. W ciszy słychać było tylko jak potężne krople deszczu uderzają o parapet oraz równomierny oddech szatyna. Tej nocy spał spokojnie, chociaż doskonale wiedział, że w każdej minucie może zdarzyć się to, czego tak bardzo się obawiał.

      Głośny, długi i niski grzmot oraz błyskawica rozświetlająca ciemne niebo, zmusiła go do uniesienia powiek. Z trudem przewrócił się na lewy bok, a czując silny ból w okolicach żeber, syknął cicho. Przeszłość nadal dawała się we znaki, za każdym razem przypominając mu okropne wspomnienia, których próbował się wyzbyć. Jednak one jak na złość powracały, wbijając w niego swoje sztylety jeszcze głębiej i boleśniej. Coraz częściej czuł, jak każda nitka, chociażby najdrobniejszych wspomnień rozrywa go od środka, aby na nowo zapleść swój warkocz. Każda blizna na jego ciele niosła za sobą jakąś historią, do cna przepełnioną bólem. Jednak żadna z nich nie mogła równać się z tymi, które zostawiały ślad na psychice chłopaka, doprowadzając go do śmierci, mimo oporu jaki stawiał.

      Usiłował w jakiś sposób przetrwać dzień, zachowując dość siły, aby stawić czoło kolejnemu.

      Ciało chłopaka drgnęło, pod wpływem nagłego zimna, jakie zapanowało w pokoju. A później usłyszał donośny stukot czyichś butów. Rozpoznałby go wszędzie. Nagle rozbolała go głowa, więc zakrył ją poduszką, z nadzieją, że to choć trochę pomoże. Ale owa czynność nie przyniosła wyczekiwanego efektu. Z każdym kolejnym, nasilającym się krokiem, czuł narastające przerażenie. W pomieszczeniu można były wyczuć dziwny niepokój. Dostrzegłszy cień pod drzwiami, przełknął nerwowo ślinę. Serce zdawało się bić tak szybko, jak jeszcze nigdy wcześniej. Miał wrażenie, że zaraz podejdzie mu do gardła i będzie w stanie je wyrzygać.

      Panele zaskrzypiały, a sekundę później w progu drzwi stanął on. Osoba, której obawiał się najbardziej, choć w rzeczywistości powinna stanowić oparcie. Nieudolnie próbował wcisnąć się w kąt pokoju, ale doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że tutaj utknął. Tym razem nie mogło mu się upiec.

      - Nie daruję ci tego, gówniarzu – silnym i stanowczym ruchem, chwycił chłopaka za rękę, szarpiąc z taką siłą, że szatyn omal nie wylądował na ziemi. – Chcesz mi się sprzeciwiać? – spytał, aby kilka chwil później wymierzyć pierwszy cios. Zęby piętnastolatka, aż zazgrzytały i zanim uniósł się na nogi, z powrotem osunął się na podłogę. Zgiął się wpół, chwytając obiema dłońmi za brzuch w miejscu, gdzie jeszcze niedawno, wbiło się kolano ojca. Próbował złapać oddech, ale wciąż na nowo krztusił się własną śliną.

      - Nigdy nie będę taki jak ty, rozumiesz? Bycie tobą byłaby moim najgorszym wyborem. Jesteś potworem! – wrzasnął, czując jak wcześniejszy strach, odchodzi w niepamięć. – Nienawidzę cię! – w tym samym momencie zasłonił głowę ramieniem, chcąc uchronić się przed kolejnymi ciosami, które były tak silne, że zaczął tracić przytomność.

      Przed oczami zaczęły mnożyć mu się czarne plamy, utrudniające dalszą widoczność. Już nie walczył. Od samego początku wiedział, że jest na przegranej pozycji. Nic już go nie bolało. Czasem tylko słyszał chrząknięcie pojedynczych kości. W spokoju czekał na koniec, który niebawem miał nadejść.

      Ostatnie uderzenie w tył głowy, wywołało błogą ciemność, jaka przyniosła mu niewyobrażalną ulgę i przyjemność.

      Był już bezpieczny. 

*

Ta dam! Mogę was już oficjalnie powitać na moim nowy fanfiction o Justinie! Nawet nie wiedzie jak bardzo cieszy mnie fakt, że wreszcie mogę to opublikować. Niektórzy z was może jeszcze pamiętają ten prolog (jeśli czytali  wcześniejszą wersję), inni pewnie stykają się z nim po raz pierwszy. Jak wrażenia? Mam nadzieje, że wprowadziłam was w tą historię. Czekam na waszą opinię!

Kiedy następny rozdział? Wszystko zależy od was! :)

Mam do was kilka próśb i będę wdzięczna za każdą pomoc. 

1. Jeśli przeczytaliście, proszę skomentujcie. Wystarczy chociaż kropka. Liczy się KAŻDY komentarz. Chciałabym mieć mniej więcej rozeznanie. Baaardzo mi na tym zależy. 

2. Zapisujcie się do INFORMOWANYCH & obserwujcie bloga, jeżeli chcecie być na bieżąco.

3. Polecajcie go znajomym, miło byłoby aby dołączyło tutaj jak najwięcej czytelników. Nic nie sprawia takiej przyjemności, jak pisanie dla wielu osób. Obiecuję, że się odwdzięczę. 

4. Zapraszam również na moje dwa inne blogi: faked-boy oraz prometido-prestado