16. Przeszłość.

Zaobserwujcie bloga, jeśli chcecie być na bieżąco. 

Z braku czasu rzadko kiedy będę informować o rozdziałach

{muzyka}

Przełknął ślinę i przymknął na moment powieki. Niezwykle ciężko przychodziło mu mówić na temat swojej przeszłości. Starał się od niej odgrodzić i nienawidził wracać do tego, co na szczęście minęło. Na zewnątrz oczywiście zawsze robił wrażenie bezproblemowego, otwartego i dobrze zorganizowanego chłopaka. W środku jednak przypominał gąsienice w kokonie, zaplątaną we własne lęki i problemy.

- Nie miałem udanego dzieciństwa – zaczął cicho. Musiał nabrać odwagi, aby to wszystko z siebie wydusić. Dotychczas podzielił się tym tylko z Troyem. – Ojciec znęcał się nade mną i matką odkąd pamiętam – uniósł wzrok i postanowił na nią spojrzeć. Wiedziała jak trudno przychodzi mu poruszanie tego tematu. Nosił w sobie ciężkie brzemię. To był jego własny bagaż doświadczeń. – Nie wiem dlaczego tak bardzo mnie nienawidził. Chyba nigdy nie byłem przykładem idealnego syna, ale powinien mnie kochać prawda? Mimo wad i innych poglądów… - zrobił pauzę i przez ułamek sekundy patrzył głęboko w brązowe tęczówki towarzyszki. Próbował znaleźć w nich jakiś ratunek. – Gdy dowiedział się, że próbuję dostać się do szkoły tanecznej… Zaczęło się piekło. Dosłownie… - nie wytrzymał takiej dawki bolesnych wspomnień. Coś w nim pękło. Nie panował nad sobą, dlatego też poczuł jak łzy zaczynają piec go pod powiekami. – W końcu trafiłem do szpitala. Raz, drugi, trzeci. Tylko tam mogłem od niego odpocząć, a potem on stawał się coraz gorszy.

Zadarł głowę do góry, ponownie odszukując spojrzenia Skyler. Innego niż dotychczas. W jej tęczówkach dostrzegł coś na wzór współczucia, a to tylko go rozwścieczyło. Nienawidził tego uczucia, które towarzyszyło mu za każdym razem, gdy ktoś patrzył na niego w ten sposób. Nie potrzebował litości, lecz… pomocy? Starając się nie wybuchnąć, wypuścił powietrze z ust z cichym świstem i próbował opanować szaleńczo kołatające serce.

- A twoja mama? – spytała drżącym głosem.

- Nie istnieje dla mnie tak samo jak on – syknął. Z pośród miliardów osób na świecie, matka zawiodła go najbardziej. Nigdy nie spodziewałby się, że wywinie mu taki numer. Ufał jej bezgranicznie i robił wszystko, aby ją chronić. Chciał zapewnić kobiecie bezpieczeństwo, bo stawiał je na pierwszym miejscu. A ona tak po prostu wbiła mu nóż prosto w plecy.

Zamrugała gwałtownie, w reakcji na słowa chłopaka. Nic już nie rozumiała. Nie zamierzała jednak naciskać. Ścisnęła jedynie mocniej jego dłoń, chcąc dodać mu otuchy.

- Pewnego dnia postanowiła, że wreszcie to zakończy. Mieliśmy uciec, ale…

Nerwowo krążył po parkingu, co chwila zerkając na zegarek. Minuty dłużyły się w nieskończoność, dodatkowo go stresując. Tego dnia miał zostawić stare życie w tyle i rozpocząć zupełnie nowy, lepszy rozdział. Chyba nigdy wcześniej nie cieszył się tak bardzo. Wreszcie miał możliwość uciec z tego bagna i przede wszystkim na zawsze uwolnić się od tyrana, którym był jego ojciec. Nie rozumiał, dlaczego Bóg ich tak ukarał. Przecież w każdy, niedzielny poranek stawiał się w Kościele na mszy, wieczorami odmawiał pacierz i nie wplątał się w złe towarzystwo. Matka również należała do religijnych osób. Wciąż więc pozostawało pytanie, jakie dręczyło go od dzieciństwo. Dlaczego oni?

Z zamyśleń wyrwał go głośny i długi klakson. Zorientował się, że znajduję się na samym środku parkingu, a przed nim zaparkował właśnie autobus, który miał wyrwać go z tej niedoli. Rzucił okiem dookoła, szukając wśród tłumu podróżników, swojej rodzicielki. Jak na złość nigdzie nie mógł jej znaleźć. Do odjazdu pozostało tylko parę minut, a Pattie wciąż się nie pojawiła. Zaczynał się w tym wszystkim gubić. W głowie Justina pojawiły się najróżniejsze scenariusze i nie wszystkie należały do tych z kategorii „przyjemne”. Może miała wypadek? A może ojciec dopadł ja, zanim wyszła? Najrozsądniej było jednak myśleć, że stoi w korkach i spóźni się kilka chwil.

Przeczuwał, że coś pójdzie nie tak, ale za wszelką cenę tłumił to uczucie. Marzył o nowym  życiu przez całe dzieciństwo, więc kompletnie zignorował niepokój w żołądku. Jego pragnienia były na wyciągnięcie ręki i wiedział, że nie odpuści.

Niespodziewanie poczuł wibrację w tylnej kieszeni spodni. Sięgnął do niej i wyciągnął coś, co miało służyć mu za telefon. Nie należał on do najnowszych, ale wtedy rzeczy materialnie nie miały dla niego żadnego znaczenia. Odebrał, nawet nie patrząc, kto dzwoni.

- Matka chce ci coś powiedzieć – usłyszał ochrypły głos, który do razu wywołał dreszcze na ciele chłopaka. Przełknął nerwowo ślinę. Milczał, ale po drugiej stronie dało usłyszeć się jego nierówny oddech. Słyszał jakiś szum, a później odezwała się Pattie. Struny głosowe kobiety drżały, przez co brzmiała nienaturalnie.

- Justin kochanie… - zaczęła niepewnie. Serce szatyna stanęło na sekundę, a może dwie. Był kompletnie zdezorientowany. Świat wirował mu przed oczami. Tak bardzo się bał tego, co może usłyszeć. – Zostaję.

Nie uwierzył. Nie potrafił, nie mógł, albo nie chciał. W tamtym momencie serce pękło mu na miliony, drobnych kawałeczków i wiedział, że nigdy nie będzie w stanie poskładać ich z powrotem w całość.

- Wracaj do domu, gówniarzu – ponownie odezwał się Ivan. Justin nie zamierzał zawracać. Siedział już na tylnym siedzeniu autobusu, który miał zaprowadzić go do lepszego życia. – Inaczej i tak cię znajdę.

To były ostatnie słowa, jakie padły z ust Ivana. Niewiele myśląc, szatyn rozłączył się i wyrzucił telefon przez uchylone okno. Urządzenie roztrzaskało się o beton, ale nie dbał o to.

Wciąż nie mógł uwierzyć, że najważniejsza osoba, jaką posiadał wybrała tyrana, zamiast jego.

Wpadł w trans, gdy o tym opowiadał. Był jak w amoku. Tępym, beznamiętnym wzrokiem wpatrywał się w martwy punkt przed sobą. Czuł się tak, jakby przeniósł się w czasie, do tamtych okropnych zdarzeń. Tym razem cios był jeszcze mocniejszy, niż wtedy. Rana, która już dawno się zabliźniła, znów zaczęła piec i dawać się we znaki.

Ocknął się dopiero, kiedy Skyler złapała go za rękę. Leniwie przeniósł na nią zamglone tęczówki. Był bliski płaczu i choć nigdy nie robił tego w towarzystwie, pękł. Słona ciecz wylała się z kącików oczu i spłynęła po rozgrzanych policzkach Justina. Wciąż bolało, mimo, że minęło tyle lat.

- Przepraszam – jęknęła Sky, zdając sobie sprawę w jak fatalnym stanie jest chłopak. Pragnęła przejąć, choć połowę jego cierpienia. Gdyby to tylko było możliwe… - Przepraszam, że kazałam ci do tego wracać.

Nic nie powiedział. W zamian przyciągnął ją do siebie i wpił się w jej usta. Namiętnie i zachłannie. Naprawdę tego potrzebował. Chyba na żadnej dziewczynie nie zależało mu tak jak na niej. I wtedy to zrozumiał. Nie potrafił o tym mówić, więc chciał jej to okazać. Miał nadzieję, że zrozumie.

Była tak zszokowana, jego zachowaniem, że przez moment nawet nie drgnęła. Wyprostowała się jak sprężyna i tylko oddawała muśnięcia. Oderwał się od dziewczyny, by zaczerpnąć powietrza. Patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami i mrugała chaotycznie.

- Dziękuję – szepnął i przejechał językiem po wargach. Otarł z policzków ostatnie łzy i uśmiechnął się szeroko. Znów wyglądał tak beztrosko. Jakby nigdy wcześniej nie miał żadnych problemów. – Dość o mnie – machnął ręką. – Lepiej opowiedz mi coś o sobie – mrugnął do niej okiem i usiadł tak, by mieć widok na okrągłą buzię towarzyszki. Chciał uwolnić myśli od wspomnień, a dodatkowo pragnął też poznać Sky. Właściwie wiedział o niej niewiele. Była siostrą Troya i urodziła się w stanie Nebraska.

Nie lubiła mówić o sobie, ale jeśli opowiadaniem o swoim nudnym życiu, miała poprawić mu humor, to raz mogła zrobić wyjątek. Najpierw nie wiedziała od czego zacząć, lecz gdy już to uczyniła, słowa same wypadały z jej ust. On tylko słuchał w spokoju i co jakiś czas kiwał głowa, na znak, że przetworzył informację. Chyba pierwszy raz w życiu nie chodziło mu o seks i obmacywanie. Uwielbiał fakt, że otworzyła się przed nim i mimo wszystko za każdym razem poznawał nowe fakty na jej temat. Była jak otwarta księga, z której mógł czytać wiele razy, a ona wciąż mu się nie znudziła. Pragnął jej więcej. Bez względu na to, co wydarzy się między nimi, wiedział, że nigdy nie zapomni o tym, co ich łączyło. Choć brzmiało to jak szaleństwo stawała się cząstką Justina.

- Jak już wspominałam, mój ojciec Conor niedługo obchodzi pięćdziesiąte urodziny. Zamierzamy wyprawić mu niespodziankę, choć szczerze ich nienawidzi – powiedziała na jednym tchu i spojrzała na Justina. Wpatrywał się w nią jak oczarowany. Przez moment, aż zrobiło jej się głupio. Poczuła jak policzki zalewa czerwony rumieniec. Gadała głupoty i w dodatku zbyt długo?

- Zabierzesz mnie ze sobą? – spytał, jednocześnie ukazując idealne, białe zęby.

- Chciałbyś? – głos Sky drżał. Nie wierzyła własnym uszom. Kto o zdrowych zmysłach chciałby wyjechać z Los Angeles do jakiejś dziury, tylko po to by świętować urodziny jakiegoś zgreda? Na pewno nie Justin Bieber, którego znała.

- Hej, jesteśmy prawie parą. Chyba czas najwyższy poznać teściów! – klasnął w dłonie, niczym małe dziecko. Dostrzegłszy krzywą minę Skyler, roześmiał się dla rozluźnienia atmosfery.

- Jeszcze niedawno nie BYŁAM twoją dziewczyną, a teraz nazywasz nas parą? – podrapała się po karku. Nic już nie rozumiała. Ta rozmowa zeszła zdecydowanie na zbyt krępujący temat. Zrobiło jej się duszno, choć wszystkie okna były uchylone.

- Będziesz mi to wypominać do końca życia, prawda?

Odpowiedziała energicznym skinięciem głową. Westchnął i zmierzwił dłonią włosy.

- Może wyskoczymy gdzieś wieczorem? – zaproponował nagle. Źrenice szatynki momentalnie rozszerzyły się nienaturalnie. Zamrugała parę razy, jakby chciała nabrać ostrości. W środku piszczała z radości, lecz na zewnątrz nie mogła okazać jak bardzo się cieszy. Dyskretnie uszczypnęła się w rękę, ale to nie był sen!

- Justin Bieber zaprasza mnie na randkę? – zachichotała, a on po chwili zawtórował partnerce. Biła od niej pozytywna energia, która powoli przechodziła również na niego. Lubił to, że dzięki niej zapominał o przeszłości.

- Przyjadę jutro o ósmej – pochylił się ku niej i cmoknął ją w policzek.

Uśmiechnęła się do niego, ale w głębi zaczęła panikować. Przecież ona nigdy nie chodziła na randki!

Kiedy Skyler opuściła jego mieszkanie, w powietrzu wciąż unosił się zapach jej perfum. Dzięki tej drobnej szatynce, zrozumiał coś bardzo ważnego. Postanowił, że stawi czoła ojcu i zakończy sprawę z nim raz na zawsze. Wiedział, że nie może jeszcze raz pozwolić się zniszczyć. Zbyt mało z niego zostało – jego serce było już niemal puste.  Dlatego też, gdy ponownie opadł na kanapę, sięgnął po telefon i wybrał stary numer Ivana. Nie wiedział czy wciąż go posiadał, ale zdecydował się spróbować. Odczekał parę sekund, aż wreszcie ktoś odebrał.

- Ivan? – spytał chłopak, wlepiając wzrok w biały sufit. Tym razem był bardziej nudny niż zwykle.

- O co chodzi?

- Nie poznajesz głosu własnego syna? – zaśmiał się histerycznie. Ta sytuacja naprawdę go bawiła. Ivan był pasożytem, którego należało odciągnąć od żywiciela. – Nieważne. Jestem gotowy dać ci tą kasę, ale musisz mi coś obiecać – zrobił pauzę, ale nawet nie czekał na reakcję ojca. – Znikniesz z mojego życia raz na zawsze. Nie chcę więcej cię oglądać, nie chcę słyszeć twojego głosu, rozumiesz? Dla mnie nie istniejesz.

Nie zdawał sobie sprawy, że tymi słowami zranił Ivana. Uważał, że ten człowiek już dawno został pozbawiony choćby krzty człowieczeństwa. I może tak było, ale jeśli chodziło o relację z Justinem, pożerały go wyrzuty sumienia. Nie potrafił się zmienić, mimo, że bardzo tego pragnął. Mógł przystanąć na warunki syna. Potrzebował pieniędzy, by uratować się przed śmiercią.

- Zgoda – mruknął posępnie.

- Wpadnij jutro do mnie. Chyba nie muszę podawać adresu – zironizował szatyn, bębniąc długimi palcami o oparcie kanapy. – Pewnie zdobyłeś go swoimi sposobami.

Nim Ivan zdążył cokolwiek powiedzieć, chłopak rozłączył się. Rzucił telefon na szklany stolik i postanowił kompletnie się wyłączyć. Sen wydawał się najlepszą ucieczką od tego syfu. 

***

PURGE FANFICTION